بررسی تجربی درباره نیایش: در سال( 1988) دکتر راندولف بیرد، متخصص قلب وعروق، آزمایشی درباره ی تأثیر دعای خیر برای دیگری، انجام داد.
393 بیمار بستری شده در بخش مراقبت های ویژه ( CCU) بیمارستان عمومی سانفرانسیسکو، به طور تصادفی انتخاب شدند.
عده ای برای گروهی از آن ها دعا می کردند ودر حق دسته ای دیگر، دعایی نمی شد.
هیچ کس نمی دانست که این بیماران در زمره کدام گروه بودند، تنها اسم کوچک بیماران وشرح مختصری از مریضی شان در اختیار دعا کنندگان نهاده شد.
از آن ها خواستند هر روز برای بیماران دعا کنند،ولی در مورد اینکه چگونه به این عمل بپردازند وچه بگویند، توصیه ای نشده بود.
زمانی که این پژوهش پس از 10 ماه، کامل شد، بیمارانی که درباره آن ها دعایی شده بود، از چندین حیث سود بردند:
آن ها پنج بار کمتر از گروهی که دعایی درمورد شان نشده بود، نیاز به آنتی بیوتیک پیدا کردند، پنج دفعه کمتر دچار افت نبض شدند، ایست قلبی، کمتر به سراغشان می رفت.
( دعا ونیایش، آرامش وحس اطمینان را برای شخص دعا کننده ودعا شونده دارد. چرا که شخص دعا کننده، به اتفاقات مثبتی که قرار است، بی افتد فکر می کند وهمین اتفاقات خوب ومثبت، در زندگی خودش نیز اثر می گذارند.
اگر شخص دعا شونده به آن اتفاق خوب یا حال خوب برسد، فقط اثر دعا ونیایش شخص دعا کننده نیست، عوامل دیگری نیز در آن دخیل اند.
منبع:روانشناسی دین نوشته: دیوید وولف _ترجمه:محمد دهقانی. فصل 5 صفحه256_257
درباره این سایت